8 września 2022, w wieku 96 lat, zmarła Jej Wysokość Elżbieta II, brytyjska królowa, najdłużej panujący monarcha w historii Wielkiej Brytanii. Polecamy Jej duszę Miłosierdziu Bożemu. Modlimy się również za całą Brytyjską Rodzinę Królewską. Ks. Rektor skierował na ręce Jego Wysokości Karola III, brytyjskiego króla, kondolencję w imieniu Misji i zapewnił o modlitewnej pamięci.

Ks. Władysław Marmol urodził się 22 marca 1940 roku w Jadownikach Podgórnych, jako syn Stanisława i Zofii z domu Hronowska. Egzamin dojrzałości złożył w Brzesku w 1958 roku, po czym wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Tarnowie, a po ukończeniu studiów filozoficzno-teologicznych przyjął święcenia kapłańskie z rąk biskupa tarnowskiego Jerzego Ablewicza 28 czerwca 1964 roku w Tarnowie.
Jako wikariusz pracował w parafiach: Krużlowa (od 1 sierpnia 1964 roku), Mogilno (od 24 czerwca 1967 roku) i Wietrzychowice (od 20 sierpnia 1969 roku do 10 maja 1971 roku). W latach 1972 - 2021 był duszpasterzem w Wielkiej Brytanii.

W Polskiej Misji Katolickiej w Anglii i Walii pracował w następujących wspólnotach:
- asystent w Lokalnej Polskiej Misji Katolickiej w Nottingham 1972 - 1975
- asystent w Lokalnej Polskiej Misji Katolickiej w Wolverhampton 1975 – 1978
- proboszcz w Lokalnej Polskiej Misji Katolickiej w Telford-Stafford 1978 – 2012

W 2012 roku ks. Władysław przeszedł na emeryturę i zamieszkał w Ośrodku dla naszych seniorów w Penrhos. Stamtąd wyjechał do Polski w 2021 roku.

SŁOWO BISKUPA PIOTRA TURZYŃSKIEGO
DELEGATA KEP DS. DUSZPASTERSTWA EMIGRACJI POLSKIEJ
DO POLONII I POLAKÓW ZA GRANICĄ

Kochani Rodacy, Bracia i Siostry!

Od 2002 roku w dniu 2 maja tuż przed Uroczystością Matki Bożej Królowej Polski razem z Dniem Flagi Polskiej obchodzimy Dzień Polonii i Polaków za granicą. Jest to okazja do budowania jedności z milionami Rodaków żyjącymi poza granicami Ojczyzny, a dla nich do budowania więzi z Macierzą. Jest to również okazja do modlitwy za Polonię i Polaków żyjących poza granicami naszego kraju.

Ojczyzna, z tym wszystkim co w sobie niesie, z historią pokoleń, z całym dziedzictwem kultury i dobra, z ponad tysiącletnią tradycją wiary chrześcijańskiej, która kształtowała państwowość, z cierpieniami i ofiarą wielu pokoleń, a także z dramatem dziejów przez Bożą Opatrzności została nam dana i zadana.

Nasza polskość przez wiarę chrześcijańską, z woli Boga i z wyboru poprzednich pokoleń została związana z królowaniem Maryi, Matki Chrystusa. To daje nam pociechę i napełnia nas nadzieją, że opieka Maryi, Królowej Polski, będzie nadal towarzyszyć Ojczyźnie i Polakom gdziekolwiek się znajdują.

Choć dramatyczne dzieje Polski sprawiły, że Polacy musieli emigrować, często, aby zachować dar życia albo za chlebem, bądź też z powodów niezależnych od siebie i przez zawieruchę dziejową okazywało się, że żyją poza granicami Ojczyzny, jednak „całe to dziedzictwo, któremu na imię Polska” nieśli z dumą w sercach. Modlimy się, żeby tak ciągle było.

Dziękujemy Bogu, że na polskiej ziemi zabrzmiały wielkie słowa wyrastające z ewangelii takie jak miłosierdzie i solidarność. Dziękujemy, że polska ziemia wydała wielkich uczniów Chrystusa z ostatniego wieku Siostrę Faustynę Kowalską, O. Maksymiliana Marię Kolbe, Kardynała Stefana Wyszyńskiego, Papieża Jana Pawła Wielkiego i wielu innych nie mniej wielkich miłością. Modlimy się tego dnia, aby to dziedzictwo kwitło w sercach obecnego pokolenia Polaków gdziekolwiek są i owocowało szlachetnością....

List bpa Piotra Turzyńskiego
Delegata Konferencji Episkopatu Polski ds. Duszpasterstwa Emigracji Polskiej
z okazji Świąt Wielkanocnych Anno Domini 2022

Kochani Rodacy, Drodzy Bracia i Siostry!
Przeżyliśmy Triduum Paschalne. To jest najbardziej intensywny i najpiękniejszy czas roku liturgicznego. W niedzielę Palmową widzieliśmy Chrystusa, który jako Król triumfalnie wjeżdża do Jerozolimy, a w Wielki Piątek widzieliśmy Jezusa wyśmianego i wzgardzonego, uważanego za nic. Misterium Paschalne, tj. przejście Zbawiciela ze śmierci do życia, jest pełne kontrastów, z jednej strony pełne bólu, a z drugiej mówi o „szalonej” miłości Boga i promieniuje radością. To są święta w których patrzymy na Krzyż i otrzymujemy nadzieję. Równocześnie Męka naszego Pana Jezusa Chrystusa to czas wielkiego uniżenia Boga i próby wiary dla Jego uczniów.

Ludzie wpisani w Paschę Chrystusa
Bardzo różna jest reakcja ludzi na los Chrystusa. Wśród uczniów jest zdrajca i ten, który się zaparł Mistrza. Jest Piłat, który umywa ręce, jakby było możliwe uchylić się od odpowiedzialności. Na Drodze Krzyżowej są zimni funkcjonariusze Imperium Rzymskiego wykonujący rozkazy, którzy  nie zastanawiają się nad sprawiedliwością wyroku i jest tłum, który krzyczy z nienawiści. Dramatyczny jest fakt, że tłum wybiera przestępcę, a niewinnego skazuje.
Nie wolno nam jednak zapomnieć, że na tę godzinę właśnie przyszedł Jezus i nawet  w największym uniżeniu, bólu i smutku nie przestał być Synem Bożym i Panem historii. On przez Krzyż i śmierć zbawił świat. Pocieszeniem jest, że przy Jezusie byli także wierni ludzie: Maryja z mieczem boleści w sercu, młody, kochający Jan, Szymon z Cyreny, tradycja mówi o odważnej obcej kobiecie, której nadano imię Weronika. Byli także dotąd nieco zdystansowani Józef z Arymatei i Nikodem. Znając życie, myślimy, że byli pewnie i tacy, co jak Piotr zapłakali nad swoją słabością i nad   cierpiącym Mistrzem....

List biskupów polskich do kapłanów na Wielki Czwartek 2022 roku
„Eucharystia daje życie” – „Posłani w pokoju Chrystusa”

 

Drodzy Współbracia w Chrystusowym Kapłaństwie!
Od pamiętnego dnia, gdy nasz Pan, Jezus Chrystus, złożył w darze na Krzyżu swoje życie za zbawienie świata, jako Kościół z drżeniem serc uobecniamy w Eucharystii to wielkie misterium. Czynimy to, co przekazali nam Apostołowie. Sięgamy do ich pamięci o Wieczerniku. To właśnie tam, w obliczu zbliżającej się godziny, w której Chrystus został „ofiarowany jako nasza Pascha” (1 Kor 5,7), łamał On dla uczniów Chleb i podawał im do picia Kielich. Powtarzamy te znaki sakramentalne w posłuszeństwie słowu Pana: „To czyńcie na moją pamiątkę!” (1 Kor 11,24-25). Nie jest nam przy tym obce doświadczenie Apostoła Piotra, który z zakłopotaniem patrzył na Mistrza obmywającego jego brudne stopy. Zawsze stajemy przy ołtarzu Pańskim zawstydzeni naszą grzesznością. Powtarzamy za Piotrem: „Panie, Ty wszystko wiesz” (J 21,15 nn). Czujemy się mali wobec czystej i bezinteresownej miłości Boga. Ale jednocześnie wierność i dobroć Jezusa pozwalają nam oczekiwać łaski, pociechy, przemiany i zbawienia, bowiem, jak podkreśla papież Franciszek:

„Eucharystia, chociaż stanowi pełnię życia sakramentalnego, nie jest nagrodą dla doskonałych, lecz szlachetnym lekarstwem i pokarmem dla słabych”
(FRANCISZEK, Evangelii gaudium, 47).

W ostatnich tygodniach ze wzruszeniem wsłuchiwaliśmy się w pokorny głos emerytowanego papieża Benedykta XVI, który wyznał:
„Coraz mocniej uderza mnie to, że Kościół dzień po dniu umieszcza na początku celebracji Mszy świętej – w której Pan daje nam swoje Słowo i samego siebie – wyznanie naszych win i prośbę o przebaczenie. Publicznie prosimy Boga żywego, aby przebaczył nam naszą winę, naszą wielką i bardzo wielką winę. Jest jasne, że słowo «bardzo wielka» nie odnosi się w ten sam sposób do każdego dnia, do każdego poszczególnego dnia. Ale każdego dnia stawia mi pytanie, czy nie powinienem dziś mówić także o wielkich i bardzo wielkich winach. I mówi mi w pocieszający sposób, że niezależnie od tego, jak wielka jest moja wina dzisiaj, Pan mi przebaczy, jeżeli szczerze pozwolę, by On mnie zbadał i jeżeli naprawdę jestem gotów do przemiany samego siebie” (BENEDYKT XVI, List w sprawie raportu dotyczącego nadużyć w archidiecezji Monachium i Fryzyngi)....