Życzenia wielkanocne Delegata Konferencji Episkopatu Polski ds. Duszpasterstwa Emigracji Polskiej

Wielkanoc 2019

Przyszedł Jezus, stanął pośrodku, i rzekł do nich: «Pokój wam!». A to powiedziawszy, pokazał im ręce i bok. Uradowali się zatem uczniowie, ujrzawszy Pana.

A Jezus znowu rzeki do nich: «Pokój wam!»

                                                                                                      /J 20,19-21/

            Drodzy Bracia i Siostry,

            Z okazji tegorocznych świąt wielkanocnych pragnę dotrzeć do Was z orędziem Zmartwychwstałego Pana, zawierającym tylko dwa słowa „Pokój Wam”. Chyba nikogo nie trzeba przekonywać jak bardzo potrzebujemy dzisiaj pokoju, zarówno w wymiarze międzynarodowym, jak i w naszej Ojczyźnie, w naszych polonijnych wspólnotach i rodzinach, w Kościele i wreszcie w naszych sercach. Zatem, wzorem Jezusa, staję pośrodku Was z pasterskim słowem i z serca płynącymi życzeniami „Pokój Wam”!

Pokój to nie tylko życzenie, ale i pierwszy prezent Jezusa Zmartwychwstałego dla Jego uczniów, a więc i dla nas. Skoro pierwszy, to znaczy, że najważniejszy i fundamentalny dla naszego zbawienia. „Rozpakujmy” ten prezent, aby zrozumieć jego wartość i znaczenie dla nas....

WOLONTARIAT W SŁUŻBIE MIŁOSIERDZIA

List Pasterski Episkopatu Polski na Niedzielę Miłosierdzia 2019 r.

Umiłowani w Panu Siostry i Bracia!

Teksty biblijne, które dziś, w Święto Miłosierdzia Bożego rozważamy, prowadzą nas do spotkania z Chrystusem Zmartwychwstałym, a także przybliżają nam początki misji Kościoła, w którym wiodącą rolę pełnią Apostołowie. Misja Kościoła jest kontynuacją misji samego Jezusa. Wskazują na to słowa, które usłyszeliśmy w Ewangelii: „Jak Ojciec Mnie posłał, tak Ja was posyłam” (J 20,21). Apostołowie, w mocy otrzymanego Ducha Świętego, głoszą Słowo Boże, odpuszczają grzechy, wyrzucają złe duchy, niosą pomoc chorym.

Przedstawione w dzisiejszych czytaniach działania Kościoła można – kierując się słowami Papieża Benedykta XVI – sprowadzić do trzech zadań. Są nimi: głoszenie Słowa Bożego, sprawowanie sakramentów i posługa miłości. Zadania te, jak pisał Papież, „są ściśle ze sobą związane i nie mogą być od siebie oddzielone”. Ponadto dodał: „Caritas nie jest dla Kościoła rodzajem opieki społecznej, którą można by powierzyć komu innemu, ale należy do jego natury, jest niezbywalnym wyrazem jego istoty” (Deus caritas est, 25). Kościół, mając to na uwadze, od początku prowadzi działalność charytatywną, której celem jest niesienie pomocy potrzebującym.

Szczególną rolę w służbie miłosierdzia pełni wolontariat. Jest on dobrowolną, świadomą oraz bezpłatną działalnością na rzecz innych. Natomiast w znaczeniu chrześcijańskim wolontariat to dobrowolne świadczenie miłosierdzia bliźnim ze względu na wiarę w Jezusa, który utożsamia się z każdym, kto potrzebuje pomocy: „Wszystko, cokolwiek uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili” (Mt 25,40). Jeśli ktoś pomaga potrzebującemu, to służy samemu Jezusowi. A Jezus zapewnia: „Jeśli ktoś mi służy, uczci go mój Ojciec” (J 12,26). Czyż może nas ktoś bardziej uczcić niż Bóg?...

PODEJMOWAĆ MISJĘ W MOCY BOŻEGO DUCHA

List biskupów polskich do kapłanów na Wielki Czwartek 2019 roku

Drodzy Bracia w Chrystusowym kapłaństwie!

Po ubiegłorocznym zaproszeniu, by duchowo wejść do Wieczernika, w tym roku wyjdźmy z niego z całym bogactwem darów, aby podjąć naszą posługę w mocy Ducha Świętego. Co to oznacza, podpowiada nam księga Dziejów Apostolskich, ukazująca przemienionych Dwunastu, gdy odważnie opuszczają Wieczernik, by podejmować misję w mocy Bożego Ducha.

1. Napełnieni Duchem Świętym z Jego mocą głoszą Ewangelię

Apostołowie zostali powołani przez Jezusa do pójścia za Nim oraz naśladowania Jego życia i wypełniania Jego słów. Byli świadkami znaków, które wskazywały, że to On jest oczekiwanym Mesjaszem i Panem, który miał przyjść na świat. Oglądali na własne oczy cuda, które potwierdzały Jego naukę i zapowiadały Jego zwycięstwo nad chorobą, śmiercią, grzechem i Szatanem. Piotr zaś w okolicach Cezarei Filipowej wyznał swemu Mistrzowi: „Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga żywego” (Mt 16, 16).

Jednak w dniach osaczania Jezusa, Jego pojmania i skazania, a zwłaszcza ukrzyżowania i śmierci, Jego uczniowie zwątpili w Niego i zdezorientowani mogli tylko powtarzać: „A myśmy się spodziewali, że On właśnie miał wyzwolić Izraela” (Łk 24, 21). Nie pomogły nawet pusty grób i ukazywanie się Jezusa kobietom, apostołom i uczniom, a nawet tłumowi liczącemu ponad pięćset osób (1 Kor 15, 4–7). Co może głosić apostoł, gdy przeciwnicy jego Mistrza tryumfują, nie wiadomo nawet, gdzie jest ciało Pana, a sam uczeń nie widzi sensu misji, do której, zdawałoby się, został powołany. W takiej sytuacji najbezpieczniej zamknąć się „z obawy przed Żydami” (J 20, 19) albo opuścić Jerozolimę i wrócić do swojej ojczyzny, jak robią to dwaj uczniowie wyruszający do Emaus (Łk 24, 13)....

Do Towarzystwa Jezusowego wstąpił w Belgii (Arlon) dnia 14 sierpnia 1951 roku. Po sześciu miesiącach postulatu, w roku 1952, został skierowany do nowicjatu w Irlandii. Marzył wówczas o pojechaniu na misje do Zambii. Nowicjat, przedłużony chorobą, ukończył w roku 1955 i pierwsze śluby złożył 8 września 1955 w Emo (Irlandia) na ręce o. Donalda O’Sullivana. Słabe zdrowie nie pozwoliło mu na wyjazd na misje i następne cztery lata spędził w różnych domach w Irlandii pracując głównie w refektarzu.

Dnia 30 kwietnia 1959 roku został skierowany do nowo otwartej placówki w Londynie przy Walm Lane, gdzie przebywał do 2012 roku posługując we wspólnocie, pracując w kuchni i dbając o zaopatrzenie.

Trzecią probację odbył w Irlandii i ostatnie śluby złożył w Londynie 15 sierpnia 1967 roku na ręce o. Tadeusza Spornego SJ. W 2012 roku, ze względu na pogarszający się stan zdrowia, powrócił do Polski i przebywał w Kolegium w Gdyni, gdzie modlił się za Kościół i Towarzystwo.

Dzięki pełnemu życzliwości, cierpliwości i wyrozumiałości stosunkowi do ludzi, zyskał bardzo duży szacunek i sympatię wśród parafian. Jego dobra pamięć, znajomość Pisma Świętego i zainteresowanie aktualnymi wydarzeniami w świecie czyniły z niego niewyczerpane źródło informacji.

Zmarł w Gdyni 21 stycznia 2019 roku. Odszedł do Pana w 90. roku życia i 68. roku powołania zakonnego. Niech Zmartwychwstały Pan będzie mu nagrodą na wieki.

——————————————–

W wywiadzie udzielonym dla polonijnej prasy w Londynie tak w 2009 roku odpowiada na pytanie dziennikarza: Kiedy u Brata zrodziło się powołanie zakonne?

„Gdy pracowałem w kopalni, miałem wypadek, po którym musiałem przejść poważną operację kręgosłupa. Konieczny był przeszczep kości z nogi do kręgosłupa. Operacja udała się, ale nastąpiły komplikacje związane z długotrwałym leżeniem. W szpitalu przebywałem ponad rok. W tym czasie zostałem przeniesiony do innego szpitala, w którym pracowały Siostry Szarytki. Mój stan był dość poważny i pomimo przyjmowania wielu lekarstw nie poprawiał się. Byłem już tym zmęczony. Postanowiłem więc powierzyć swoje zdrowie Jezusowi Ukrzyżowanemu, którego wizerunek miałem przed sobą na ścianie. Obiecałem Chrystusowi, że jeżeli wyzdrowieję to pójdę do zakonu. Wtedy Pan Jezus wziął mnie na słowo i po krótkim czasie zjawił się lekarz, który zlecił zmianę sposobu leczenia. W ten sposób szybko powróciłem do zdrowia. Gdy doszedłem do siebie, wróciłem do miejsca, w którym pracowałem, aby po załatwieniu koniecznych spraw wstąpić do zakonu.”...

13 stycznia 2019 roku Polska Misja Katolicka w Anglii i Walii wspólnie z Kapitułą Westminster Abbey przygotowała nabożeństwo Słowa Bożego w Opactwie Westminster, aby uczcić 125 rocznicę urodzin świętego Ojca Maksymiliana. To miejsce jest dla Kościoła Anglikańskiego najważniejszą świątynią  w Anglii. Tutaj odbywa się koronacja króla Zjednoczonego Królestwa oraz najważniejsze wydarzenia kościelne i państwowe. Na zachodniej ścianie Opactwa znajdują się rzeźby 10 męczenników dwudziestego wieku. Umieszczono je w tym miejscu w 2000 roku. Pierwszym z nich jest święty Maksymilian Kolbe i to dlatego chcieliśmy podkreślić ważność tej rocznicy i zaprosić Polaków i Anglików do wspólnej modlitwy.

     Nabożeństwo zgromadziło około 2000 osób pochodzących z różnych krajów, ale wiekszość uczestników stanowili Polacy. Nabożeństwo odbyło się w języku polskim i angielskim, a okolicznościowa książeczka zawierała wszystkie teksty w obu językach. Modlitwie przewodniczył Dziekan Kapituły Opactwa Westminster  Rev. Dr John Hall. Obecny był również ks. Bp Wiesław Lechowicz, który wygłosił okolicznościową homilię. Z Polski przybyli trzej Bracia Franciszkanie z Niepokalanowa i przywieźli ze sobą relikwie św. Ojca Maksymiliana. Relikwie zostały przekazane Opactwu Westminster na ręce Rev. Dr. Johna Hall i bedą umieszczone w kaplicy św. Grzegorza. Oprawę muzyczną przygotował Jerzy Pockert i dyrygował czterymi chórami Lokalnych Polskich Misji Katolickich w Anglii.

     Po raz pierwszy modliliśmy się w jezyku polskim w Westminster Abbey razem z przybyłymi gośćmi. Była to modlitwa ekumeniczna poprzedzajaca Tydzień Modlitw o Zjednoczenie Chrześcijan. Atmosfera modlitwy i wsłuchanie się w świadectwo życia męczennika św. Maksymiliana Kolbe, wskazała nam drogę całkowitego zawierzenia i zaangażowania na drodze przyjętej przez nas Ewangelii....