List Pasterski Episkopatu Polski na Niedzielę Świętej Rodziny

Drodzy Siostry i Bracia!

Trwając w zadumie nad ubogim żłóbkiem, wpatrujemy się w pogodne twarze Dzieciątka Jezus, Maryi i Józefa. W naszych domach przeżywamy tajemnicę Bożego Narodzenia, która prowadzi każdego człowieka do podstawowego pytania o miłość. Ojciec posyła do nas swojego Syna, aby zaświadczył o miłości i głosił Ewangelię o Bogu bogatym w miłosierdzie.

W obecnym roku przeżywaliśmy jako Kościół XIV Zwyczajny Synod Biskupów, którego temat brzmiał: „Powołanie i misja rodziny w Kościele i świecie współczesnym”. Refleksja synodalna prowadziła do zgłębienia tajemnicy ludzkiej miłości wyrażającej się w małżeństwie i rodzinie. Wdzięczni za to wydarzenie, chcemy iść razem jako wspólnota wierzących i realizować powołanie do świętości, którym Bóg nas obdarzył.

Młodzi ludzie pytani o ideał szczęścia, niezmiennie odpowiadają, że chcieliby zawrzeć małżeństwo i założyć szczęśliwą rodzinę. Niestety, jak możemy to zaobserwować, z różnych powodów część z nich nie spełnia swoich marzeń, uciekając przed odpowiedzialnością. Synod, odnosząc się do tej rzeczywistości, wskazał, że źródłem takich decyzji jest często lęk przed przyszłością, wyrażający się w niechęci do podejmowania stałych zobowiązań. Potrzeba więc świadectwa radosnych i świętych małżeństw, dzięki któremu ludzie młodzi, ale także i małżonkowie przeżywający kryzysy uwierzą w miłość.

Liturgia słowa prowadzi nas dzisiaj do odkrywania rodzinnego szczęścia. Jego źródłem są wzajemne relacje otwarte na obecność Boga i drugiego człowieka. Wspólna modlitwa, posiłek przy jednym stole, rodzinne świętowanie sprawiają, że odkrywamy radość bycia ze sobą i dla siebie. Niestety wielu rodziców ze smutkiem stwierdza, że nie mają czasu ani dla współmałżonka, ani dla swoich dzieci. Brak rozmowy, wspólnego spędzania wolnego czasu często skutkuje nieufnością i załamaniem się relacji rodzinnych. Nie można tworzyć trwałej wspólnoty, jeżeli brakuje zrozumienia i szacunku. Wyrażają się one w uważnym słuchaniu drugiego, w chęci pomocy i podjęciu odpowiedzialności każdego z członków rodziny za powierzone mu obowiązki....

Oczekiwanie na przyjście Pana

Drodzy Bracia i Siostry.

W pierwszą Niedzielę Adwentu rozpoczynamy nowy rok liturgiczny czyli nową drogę uczniów ze swoim Mistrzem Jezusem Chrystusem, naszym Pasterzem, który nas prowadzi ku pełni Królestwa Bożego. Ta droga nigdy nie jest zakończona. Podobnie jak w życiu każdego z nas trzeba zawsze zaczynać od nowa, podnosić się, odnaleźć sens kierunku własnego życia, tak również jest w wielkiej rodzinie ludzkiej, która potrzebuje odnawiać zawsze wspólny horyzont w kierunku którego idziemy. Oczekiwanie na przyjście Pana stawia przed nami horyzont nadziei, która nie zawodzi bo oparta jest na słowie Bożym.

Prorok Jeremiasz mówi do nas: „Oto nadchodzą dni kiedy wypełnię pomyślną zapowiedź, jaką obwieściłem domowi izraelskiemu i domowi judzkiemu”. Wyraźnie zaznacza, że słowa te wypowiada Bóg, którego imię nazwane jest „Pan naszą sprawiedliwością”. Pełnia sprawiedliwości Bożej to miłość miłosierna.

To o tej miłości słyszymy w niedzielnym drugim czytaniu zaczerpniętym z pierwszego listu do Tesaloniczan: „Pan niech pomnoży liczbę waszą i niech spotęguje waszą wzajemną miłość dla wszystkich, jaką i my mamy dla was; aby serca wasze utwierdzone zostały jako nienaganne w świętości wobec Boga, Ojca naszego, na przyjście Pana naszego Jezusa wraz ze wszystkimi Jego świętymi” Tylko miłość pozwala nam na oczekiwanie Pana bo tylko miłość może odpowiedzieć na Jego Miłość.

W Ewangelii świętego Łukasza Pan Jezus mówi o swoim przyjściu: „Ujrzą Syna Człowieczego przychodzącego na obłoku z wielka mocą i chwałą”. W tym dniu zamysł Boga dotyczący ludzkości zostanie wypełniony, wszyscy ludzie tworzyć będą jedno wokół Chrystusa. Ludzkość zostanie ostatecznie wyzwolona z wszystkiego co odłącza ją od szczęścia przewidzianego dla niej przez Boga przed założeniem świata. W oczekiwaniu na ten dzień Jezus zaprasza wierzących w Niego by ich czuwanie było aktywne. Mówi do nas bardzo wyraźnie: „Kiedy to się dziać zacznie, nabierzcie ducha i podnieście głowy”. Inni będą zatrwożeni, ale my mamy podnieść nasze głowy. Dlaczego? Bo jesteśmy uprzedzeni i znamy ostateczny sens historii ludzkości: godzina naszego odkupienia wybiła, zło zostanie ostatecznie zwyciężone....

Grzech pokoleniowy i uzdrowienie międzypokoleniowe.

Problemy teologiczne i pastoralne - opinia teologiczna

 

              Warszawa, 5 października 2015 r.

 

OPINIA TEOLOGICZNA KOMISJI NAUKI WIARY

KONFERENCJI EPISKOPATU POLSKI

1. W ostatnich latach XX i na początku XX wieku w niektórych grupach charyzmatycznych i środowiskach związanych z celebrowaniem Mszy świętych z modlitwą o uzdrowienie względnie nabożeństw o uzdrowienie pojawiła się myśl i coraz częściej mówi się o tzw. „grzechach pokoleniowych” i o „uzdrowieniu międzypokoleniowym”. W Internecie pojawiło się wiele informacji i artykułów nt. „uzdrowienia międzypokoleniowego” i jego praktyki (por. Fronda, Adonai, Egzorcysta, Apologetyka.Katolik, Syjon). Punktem wyjścia jest zwykle książka o. Roberta De Grandisa SSJ pt. Uzdrowienie międzypokoleniowe (Łódź 2003), który należy do Towarzystwa św. Józefa i służy swoją wiedzą społeczności charyzmatycznej na całym świecie. Opinie duchownych i świeckich zainteresowanych problemem „grzechu pokoleniowego” i „uzdrowienia międzypokoleniowego” są bardzo zróżnicowane i sprzeczne. Tymczasem nabożeństwa organizowane z modlitwą o uzdrowienie międzypokoleniowe gromadzą tłumy w naszych kościołach. Także z uwagi na niejasność używanych pojęć: „grzech pokoleniowy” i „uzdrowienie międzypokoleniowe” istnieje pilna potrzeba jednoznacznego wyjaśnienia i zaopiniowania wskazanych zjawisk z punktu widzenia nauki Kościoła.

2. U podstaw mówienia o grzechu pokoleniowym leży przekonanie, że grzechy przodków wywierają wpływ na życie obecnie żyjących członków ich rodziny. Wpływ ten może mieć wymiar duchowy i cielesny, wyrażać się np. w postaci jakiejś choroby, może też być powodem kłopotów w dziedzinie psychiki i niepowodzeń w życiu małżeńskim czy rodzinnym. Obciążenie grzechem dziedziczonym po przodkach – według zwolenników tej teorii – domaga się uwolnienia człowieka, które dokonuje się w modlitwie o uzdrowienie lub przez egzorcyzm....