Konferencja ks. bpa Antoniego Długosza wygłoszona podczas spotkania Apostolstwa Świeckich 6. lutego 2015 roku.

Zaangażowanie we wspólnotę jako świadectwo o chrześcijaństwie

Wiemy wszyscy, że główną intencją modlitwy arcykapłańskiej Jezusa jest prośba o jedność. Chrystus prosi Ojca, „aby byli jedno” – najpierw najbliżsi uczniowie, potem, ci, którzy dzięki ich świadectwu pójdą za Jezusem. ( por. J 17, 1-26). W modlitwie tej Jezus wyraźnie podkreśla, że nie chodzi tu tylko o zwykłą jedność między ludźmi, ale o takie budowanie jedności, które z jeden strony ma swój wzór w jedności Ojca i Syna, a z drugiej strony, jest warunkiem tego, żeby inni uwierzyli. Jedność między uczniami nie jest więc tylko potrzebą wzajemnego zrozumienia i zgody we wspólnocie chrześcijańskiej, ale jest niezbędnym warunkiem wiarygodności chrześcijańskiego świadectwa i skuteczności podejmowanej przez chrześcijan ewangelizacji. Są to dwa podstawowe wyznaczniki naszego budowania jedności, której wyrazem zewnętrznym jest nasze zaangażowanie we wspólnotę. W przypadku osób duchownych chodzi o zaangażowanie we wspólnotę kapłańską i budowanie wspólnot ludzi wierzących w naszej posłudze duszpasterskiej.

Moje wystąpienie chciałby podzielić na dwie części. Najpierw przypomnieć teologiczne podstawy naszego zaangażowanie we wspólnotę – dlaczego jest to ważne z punktu widzenia wiary? W drugiej części chcę podzielić się kilkoma spostrzeżeniami na temat tego, jak te wspólnotę tworzyć, zarówno w obrębie prezbiterium, jak i wspólnoty ludzi świeckich....

List pasterski Episkopatu Polski na Dzień Życia Konsekrowanego

OSOBY KONSEKROWANE ŚWIADKAMI MIŁOSIERDZIA

Drodzy Bracia i Siostry,

Liturgia święta Ofiarowania Pańskiego przypomina nam scenę, w której Maryja i Józef przynieśli do Jerozolimy Dzieciątko Jezus, aby – zgodnie z prawem żydowskim – poświęcić je Bogu. Kiedy Jezus umierał na krzyżu okazało się w pełni, że nie był to jedynie rytuał. Ofiarowując swe życie, objawił światu Boże miłosierdzie.

Bez odniesień do Boga, który jest Miłością Miłosierną i który tej Miłości uczy każdego wierzącego, prawdy Ewangelii nie będą przekazywane i nie napełnią świata radością z tego, że: „[…] nasze oczy ujrzały Twoje zbawienie, któreś przygotował wobec wszystkich narodów” (Łk 2, 30-31).

Ofiarowanie Jezusa w świątyni, które dzisiaj wspominamy, jest pierwszą manifestacją Miłości Miłosiernej i zapowiedzią Jego ofiary, którą złoży za zbawienie świata pod koniec swojego życia.

W tym roku w święto Ofiarowania Pańskiego kończy się ogłoszony przez papieża Franciszka Rok Życia Konsekrowanego. Był to czas wielu wydarzeń organizowanych przez Kościół w Polsce i na świecie. Refleksja i modlitwa dotyczyła całego życia konsekrowanego w jego rozmaitych formach: zakonów i zgromadzeń zakonnych, instytutów świeckich, stowarzyszeń życia apostolskiego, dziewic, wdów konsekrowanych i pustelników. Pragniemy wyrazić wdzięczność wszystkim, którzy zaangażowali się w inicjatywy i wydarzenia Roku Życia Konsekrowanego, służąc swoim doświadczeniem i wiedzą. Dzięki temu mogliśmy spojrzeć z wdzięcznością na dar, jakim jest życie konsekrowane w Kościele i w społeczeństwie oraz głębiej poznać jego blaski i cienie, aby z odnowioną ewangeliczną pasją bez lęku spojrzeć w przyszłość....

List Pasterski Episkopatu Polski na Niedzielę Świętej Rodziny

Drodzy Siostry i Bracia!

Trwając w zadumie nad ubogim żłóbkiem, wpatrujemy się w pogodne twarze Dzieciątka Jezus, Maryi i Józefa. W naszych domach przeżywamy tajemnicę Bożego Narodzenia, która prowadzi każdego człowieka do podstawowego pytania o miłość. Ojciec posyła do nas swojego Syna, aby zaświadczył o miłości i głosił Ewangelię o Bogu bogatym w miłosierdzie.

W obecnym roku przeżywaliśmy jako Kościół XIV Zwyczajny Synod Biskupów, którego temat brzmiał: „Powołanie i misja rodziny w Kościele i świecie współczesnym”. Refleksja synodalna prowadziła do zgłębienia tajemnicy ludzkiej miłości wyrażającej się w małżeństwie i rodzinie. Wdzięczni za to wydarzenie, chcemy iść razem jako wspólnota wierzących i realizować powołanie do świętości, którym Bóg nas obdarzył.

Młodzi ludzie pytani o ideał szczęścia, niezmiennie odpowiadają, że chcieliby zawrzeć małżeństwo i założyć szczęśliwą rodzinę. Niestety, jak możemy to zaobserwować, z różnych powodów część z nich nie spełnia swoich marzeń, uciekając przed odpowiedzialnością. Synod, odnosząc się do tej rzeczywistości, wskazał, że źródłem takich decyzji jest często lęk przed przyszłością, wyrażający się w niechęci do podejmowania stałych zobowiązań. Potrzeba więc świadectwa radosnych i świętych małżeństw, dzięki któremu ludzie młodzi, ale także i małżonkowie przeżywający kryzysy uwierzą w miłość.

Liturgia słowa prowadzi nas dzisiaj do odkrywania rodzinnego szczęścia. Jego źródłem są wzajemne relacje otwarte na obecność Boga i drugiego człowieka. Wspólna modlitwa, posiłek przy jednym stole, rodzinne świętowanie sprawiają, że odkrywamy radość bycia ze sobą i dla siebie. Niestety wielu rodziców ze smutkiem stwierdza, że nie mają czasu ani dla współmałżonka, ani dla swoich dzieci. Brak rozmowy, wspólnego spędzania wolnego czasu często skutkuje nieufnością i załamaniem się relacji rodzinnych. Nie można tworzyć trwałej wspólnoty, jeżeli brakuje zrozumienia i szacunku. Wyrażają się one w uważnym słuchaniu drugiego, w chęci pomocy i podjęciu odpowiedzialności każdego z członków rodziny za powierzone mu obowiązki....

Oczekiwanie na przyjście Pana

Drodzy Bracia i Siostry.

W pierwszą Niedzielę Adwentu rozpoczynamy nowy rok liturgiczny czyli nową drogę uczniów ze swoim Mistrzem Jezusem Chrystusem, naszym Pasterzem, który nas prowadzi ku pełni Królestwa Bożego. Ta droga nigdy nie jest zakończona. Podobnie jak w życiu każdego z nas trzeba zawsze zaczynać od nowa, podnosić się, odnaleźć sens kierunku własnego życia, tak również jest w wielkiej rodzinie ludzkiej, która potrzebuje odnawiać zawsze wspólny horyzont w kierunku którego idziemy. Oczekiwanie na przyjście Pana stawia przed nami horyzont nadziei, która nie zawodzi bo oparta jest na słowie Bożym.

Prorok Jeremiasz mówi do nas: „Oto nadchodzą dni kiedy wypełnię pomyślną zapowiedź, jaką obwieściłem domowi izraelskiemu i domowi judzkiemu”. Wyraźnie zaznacza, że słowa te wypowiada Bóg, którego imię nazwane jest „Pan naszą sprawiedliwością”. Pełnia sprawiedliwości Bożej to miłość miłosierna.

To o tej miłości słyszymy w niedzielnym drugim czytaniu zaczerpniętym z pierwszego listu do Tesaloniczan: „Pan niech pomnoży liczbę waszą i niech spotęguje waszą wzajemną miłość dla wszystkich, jaką i my mamy dla was; aby serca wasze utwierdzone zostały jako nienaganne w świętości wobec Boga, Ojca naszego, na przyjście Pana naszego Jezusa wraz ze wszystkimi Jego świętymi” Tylko miłość pozwala nam na oczekiwanie Pana bo tylko miłość może odpowiedzieć na Jego Miłość.

W Ewangelii świętego Łukasza Pan Jezus mówi o swoim przyjściu: „Ujrzą Syna Człowieczego przychodzącego na obłoku z wielka mocą i chwałą”. W tym dniu zamysł Boga dotyczący ludzkości zostanie wypełniony, wszyscy ludzie tworzyć będą jedno wokół Chrystusa. Ludzkość zostanie ostatecznie wyzwolona z wszystkiego co odłącza ją od szczęścia przewidzianego dla niej przez Boga przed założeniem świata. W oczekiwaniu na ten dzień Jezus zaprasza wierzących w Niego by ich czuwanie było aktywne. Mówi do nas bardzo wyraźnie: „Kiedy to się dziać zacznie, nabierzcie ducha i podnieście głowy”. Inni będą zatrwożeni, ale my mamy podnieść nasze głowy. Dlaczego? Bo jesteśmy uprzedzeni i znamy ostateczny sens historii ludzkości: godzina naszego odkupienia wybiła, zło zostanie ostatecznie zwyciężone....