Nowy Rok Liturgiczny rozpoczyna się słowami zwiastującymi powtórne przyjście Chrystusa: „Wtedy ujrzą Syna Człowieczego, nadchodzącego w obłoku z mocą i wielką chwałą”(Łk 21,27). Wchodzimy w czas Adwentu – okresu oczekiwania na przyjście Chrystusa i liturgia mówi nam o trzech różnych formach Jego przyjścia wyrażonych w skierowanym do nas słowie Bożym w pierwszą Niedzielę Adwentu.

Prorok Jeremiasz mówi do nas o Jego przyjściu historycznym: „Oto nadchodzą dni, kiedy wypełnię pomyślną zapowiedź, jaką obwieściłem domowi izraelskiemu i domowi judzkiemu. W owych dniach i w owym czasie wzbudzę Dawidowi potomstwo sprawiedliwe”. Ta zapowiedź Proroka dotyczy pierwszego przyjścia Chrystusa na świat, które świętujemy, uobecniamy i przeżywamy w czasie Świąt Bożego Narodzenia. Otaczająca nas rzeczywistość handlowa i dekoracyjna naszych ulic zachęca nas do zewnętrznego świętowania tego historycznego wydarzenia.

W Ewangelii Pan Jezus zapowiada swoje powtórne przyjście. W tym dniu zamysł Boży dotyczący ludzkości zostanie ostatecznie wypełniony. Wszyscy ludzie zostaną zgromadzeni wokół Chrystusa. Wszystko, co utrudnia szczęście człowieka przewidziane przez Boga od założenia świata zostanie odsunięte. Dlatego Pan Jezus dodaje: „Zbliża się wasze odkupienie, nabierzcie ducha i podnieście głowy”. Słowa dzisiejszej Ewangelii mają tylko jeden cel: umocnić wiarę i wytrwałość uczniów Pana Jezusa w okresie zasmucenia i prześladowania. Podnoszą jedyny dowód pomimo przeciwnych zjawisk dla wierzących w Niego: nie powinni nigdy zapominać, że siły zła nie mogą nic zdziałać przeciw tym, którzy zaufali Bogu....

 

Odrodzenie Polski w 1918 roku

Wojciech Roszkowski

Gdy na początku 1914 roku zaczynał się dzień w każdym polskim miasteczku czy polskiej wsi, jego mieszkańcy nie wyobrażali sobie, że za niecałe pięć lat obudzą się w niepodległej Polsce. Przez ponad sto lat wyobraźnię Polaków kształtowały bowiem marzenia i lęki tak świetnie oddane w wierszu Edwarda Słońskiego

„O Polsko, święte twe imię
Po cichu i po kryjomu
Z trwogą za siebie i innych 
Szeptano w ojcach mych domu.
Prawdziwe jakieś nieprawdy
Opowiadano o Tobie 
Mówiono, że jesteś święta 
Mówiono, że leżysz w grobie”.

Czas zmienia często niewiele, a często bardzo dużo. Mało kto wyobrażał sobie w Polsce, jak mogą się potoczyć wydarzenia wojenne, zapoczątkowane w sierpniu 1914 roku, tak jak Józef Piłsudski, który jeszcze wiosną tegoż roku podczas odczytu w Paryżu stwierdził, że Polska może odzyskać niepodległość, jedynie jeśli państwa centralne pokonają Rosje, a następnie ulegną państwom Ententy na Zachodzie. A jednak tak się stało.

Latem 1914 roku lawina wojenna ruszyła, ale sprawa polska wyglądała nadal bardzo mgliście. Gdyby wojnę wygrała Rosja można było co najwyżej liczyć na rozszerzenie zaboru rosyjskiego aż po Odrę i to bez wysiedlenia ludności niemieckiej. Gdyby triumfowały państwa centralne, podzieliły by one zapewne zabór rosyjski, ale wobec przewagi niemieckiej w tej koalicji trudno było liczyć na awans Galicji do roli współgospodarza cesarstwa habsburskiego, tak jak o tym marzyli  galicyjscy zwolennicy „trializmu”. Operacja I kompanii kadrowej Piłsudskiego, mająca na celu wybuch antyrosyjskiego powstania w Królestwie Kongresowym była przedwczesna i zawiodła, choć była pierwszym krokiem do stworzenia polskich legionów u boku armii austro-węgierskiej. Tymczasem setki tysięcy Polaków, wcielonych do armii rosyjskiej, niemieckiej i austro-węgierskiej walczyły przeciw sobie i ginęły w tej walce, nierzadko na polskiej ziemi....

DRODZY  RODACY!

W maju 1928 roku w Warszawie Maria Rodziewiczówna tak przywitała przybyłe do Polski rodaczki zrzeszone w Związku Polek z Ameryki: Przybyłyście w odwiedziny do starej Macierzy, do rodzinnego Kraju. Niechże chleb i serca nasze skrzepią nas i zjednoczą w jednym wielkim miłowaniu. Macierz nasza nie jest już niewolnicą, ni ubogą komornicą, ale wielmożną panią, dziedziczką szerokich pól, bogatych ziem i matką wielkiego narodu. (…) na którego szczycie po latach prób, walk i niewoli znowu ku niebu wznosi nasz sztandar Biało-Karmazynowy z Królewskim Ptakiem.

Dzisiaj, już nie po dziesięciu, ale po stu latach od odzyskania niepodległości przez Polskę dziękujemy Bożej Opatrzności za dar Nieodległej i jednoczymy się w kraju i za granicą w jednym wielkim miłowaniu naszej wspólnej Matki!

Wystarczy nawet pobieżna znajomość losów Polonii, by się przekonać, że w umacnianiu ducha narodowego i niepodległościowego naszych rodaków ogromną rolę odgrywała wiara w Boga i jej wyznawanie we wspólnocie Kościoła. Na wszystkich kontynentach znajdujemy ślady tej wiary. Z każdego kościoła, gdzie gromadzili się wierni polskiego pochodzenia wznosił się śpiew „Ojczyznę wolną racz nam wrócić Panie”. W każdym niemal polskim domu wpatrywano się w obraz Jasnogórskiej Pani i zanoszono modły o wolność i niepodległość Rzeczypospolitej.

Ogromną rolę w odzyskaniu niepodległości w listopadzie 1918 roku mieli nasi rodacy żyjący poza granicami Polski, którzy w zdecydowanej większości łączyli miłość Ojczyzny z żarliwą wiarą. Podobnie było w czasie mijających 100 lat, kiedy trzeba było zmagać się o  odzyskanie utraconej wolności lub jej właściwy kształt. Wtedy znów można było liczyć na polskich emigrantów. Zmarłych polecajmy Bożemu miłosierdziu z nadzieją, że ojczyzna w niebie stała się lub stanie się miejscem wiecznego ich przebywania. Żyjącym natomiast dziękujmy z serca za odwagę, poświęcenie i wierność okazywaną Polsce!...

Fundacja „Dzieło Nowego Tysiąclecia” została powołana przez Konferencję Episkopatu Polski w 2000 roku jako wyraz wdzięczności dla Ojca Świętego Jana Pawła II za Jego niestrudzoną posługę duchową na rzecz Kościoła i Ojczyzny. Idea utworzenia Fundacji jako organizacji, której działalność ma upamiętniać Pontyfikat Jana Pawła II przez promowanie nauczania Papieża i wspieranie określonych przedsięwzięć społecznych, głównie w dziedzinie edukacji i kultury, narodziła się po pielgrzymce Ojca Świętego do Polski w 1999 r.
Organizacją kierują: Rada składająca się z dziesięciu osób raz Zarząd liczący czterech członków. Na czele Rady stoi ks. kard. Kazimierz Nycz, a przewodniczącym Zarządu jest ks. Dariusz Kowalczyk. Siedziba Fundacji znajduje się w Warszawie w Sekretariacie Konferencji Episkopatu Polski. Nadzór państwowy nad działalnością Fundacji sprawuje minister właściwy do spraw oświaty oraz szkolnictwa wyższego oraz – niezależnie od nadzoru państwowego – Konferencja Episkopatu Polski, jako Fundator.
Fundacja działa na podstawie Ustawy z dnia 6 kwietnia 1984 r. o fundacjach, Ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej oraz postanowień statutu, a także jako osoba prawna posiadająca status organizacji pożytku publicznego , na mocy Ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie.
W ciągu szesnastu lat swojej działalności Fundacja objęła opieką kilka tysięcy młodych ludzi z całej Polski zgodnie z wezwaniem Ojca Świętego do „nowej wyobraźni miłosierdzia”. 2300 stypendystów niemalże z każdego zakątka Polski tworzy niezwykły pomnik, budowany przez Polaków wdzięcznych św. Janowi Pawłowi II.

Główne działalności Fundacji to:

Dzień Papieski

Upamiętnienie pontyfikatu Papieża Polaka, do którego została powołana Fundacja, dokonuje się poprzez organizowanie corocznego Dnia Papieskiego. Stanowi on okazję do ponownego odczytania papieskiego nauczania. Zadanie to jest niezwykle ważne szczególnie po kanonizacji Ojca Świętego. Obchody Dnia Papieskiego ukazują osobę i dzieło św. Jana Pawła II młodemu pokoleniu, które nie miało już możliwości osobistego spotkania Świętego Papieża Polaka. Dzień Papieski obchodzony jest każdego roku, w niedzielę poprzedzającą wybór Karola Wojtyły na Stolicę Piotrową....

We wtorek 28 sierpnia 2018 roku zmarł w Rzymie Ksiądz Arcybiskup Szczepan Wesoły w 92. roku życia, 62. roku kapłaństwa i 50. roku biskupstwa. Był niestrudzonym opiekunem i duszpasterzem Polonii na świecie, gorący patriota i syn Górnośląskiej ziemi. Był ukochanym pasterzem Polaków na emigracji i bliskim współpracownikiem Jana Pawła II. Był częstym gościem na naszych polskich parafiach w Anglii i Walii i wszyscy pamiętamy Jego obecność i nauczanie skierowane do nas. Przez wiele lat był przewodniczącym Rady Administracyjnej Fundacji Jana Pawła II, przyczynił się do przekazywania i pogłębiania nauczania Jana Pawła II w środowiskach, w których działały Koła Przyjaciół Fundacji Jana Pawła II.

Zgodnie z Jego ostatnią wolą ciało zostanie złożone w rodzinnej Parafii pod wezwanie św. Piotra i Pawła w Katowicach. Msza Święta pogrzebowa będzie miała miejsce w Rzymie w kościele pod wezwaniem Świętego Stanisława w piątek 31 sierpnia 2018 roku o godzinie 18.00. Pogrzeb odbędzie się w Katowicach 10 września o godzinie 11.00 w Katedrze pod wezwaniem Chrystusa Króla.

Pamiętamy o nim w naszych modlitwach i przy Ołtarzu Pańskim.

Wieczny odpoczynek racz mu dać Panie.

Arcybiskup Szczepan Wesoły urodził się 16 października 1926 w Katowicach. W 1939 wybuch II wojny światowej uniemożliwił mu rozpoczęcie nauki w Gimnazjum im. Adama Mickiewicza w Katowicach. Wraz z rodziną wyjechał do Jarosławia, a stamtąd do Sosnowca, gdzie spędził rok, pracując, jako uczeń kupiecki w sklepie. W 1941 powrócił do Katowic i został zatrudniony w przedsiębiorstwie Montanbetrieb, a następnie w hucie Marta. W 1943 został skierowany do budowy bunkrów w Couxhaven, a na początku 1944 po przeszkoleniu wojskowym w Bielsku wysłany na front zachodni do Cannes we Francji....