Konferencja wygłoszona podczas Kursu Wiedzy Religijnej przez ks. prof. Dariusza Kowalczyka SJ

Największy atrybut Boga

W Nowym Testamencie znajdujemy „definicję” Boga. „Bóg jest miłością” – stwierdza Apostoł Jan (1 J 4,8.16). To stwierdzenie oznacza, że Bóg kocha człowieka, że zaprasza nas do wiecznej wspólnoty miłości. Ale nie tylko. Bóg jest bowiem miłością odwieczną sam w sobie. Był miłością także wtedy, gdy świat jeszcze nie istniał.

Bóg, który objawił się nam w Jezusie Chrystusie, nie jest doskonałym, ale samotnym Absolutem, jakąś wszechmogącą Monadą, ale jest wspólnotą miłości Ojca, Syna i Ducha, trzech różnych Osób, ale tak ze sobą zjednoczonych, iż są jednym Bogiem, a nie trzema Bogami.

Siostra Faustyna w swoim „Dzienniczku” mówi o tej tajemnicy m.in. w taki oto sposób: „Widziałam w duchu Trzy Osoby Boskie, ale jedna Ich Istota. […] Miłość Jego przeniosła mnie w to poznanie i złączyła mnie ze sobą. […] Szczęście, jakie tryska z Trójcy Przenajświętszej, uszczęśliwia wszystko, co jest stworzone” (nr 911).

Ale w „Dzienniczku” siostra Faustyna stwierdza także :

„O, jak wielkie jest miłosierdzie Pańskie, ponad wszystkie przymioty Jego; miłosierdzie jest największym przymiotem Boga” (nr 611).

Sam Jezus przykazuje Faustynie: „Powiedz, że miłosierdzie jest największym przymiotem Boga” (nr 301).

Skoro jednak, sam św. Jan mówi, że Bóg jest miłością (agape) to czyż nie byłoby bardziej właściwe powiedzieć, że to miłość jest największym przymiotem (cechą) Boga, a miłosierdzie wypływa z miłości?...

Słowo Rektora Polskiej Misji Katolickiej, ks. prał. Stefana Wylężka na Wielki Post

Drodzy Bracia i Siostry, razem z całym Kościołem rozpoczynamy okres wielkopostnej pokuty.

W Środę Popielcową stajemy wszyscy jako grzesznicy, którzy potrzebują Bożego miłosierdzia, przebaczenia i oczyszczenia. Przez czterdzieści dni będziemy przygotowywać nasze serca na wielkie Święta Śmierci i Zmartwychwstania Chrystusa. Przez śmierć i zmartwychwstanie Chrystus pojednał świat z Ojcem, a my także, tutaj i teraz, mocą tego wydarzenia możemy uzyskać odnowienie więzi jaką nawiązaliśmy z Bogiem w chwili chrztu świętego.

Czas Wielkiego Postu jest czasem nawrócenia i przygotowaniem do Paschy. Czas nawrócenia, to czas w którym powinniśmy zmienić nasze serca i zmodyfikować nasze przyzwyczajenia życiowe, które nie są zgodne z wymogami Ewangelii. To nie jest rzecz łatwa! Przeżyliśmy już Wielki Post wiele razy w duchu bardzo szczerym, ale wcale nie udało nam się być ludźmi całkowicie odnowionymi. Bowiem nawrócić się, zmienić nasze serce, to dzieło całego naszego życia. Trzeba do tego dążyć, ale etap po etapie, bez zdenerwowania. W jaki sposób tego dokonać?

Ewangelia, którą czytamy w Środę Popielcową skupia się na trzech rzeczach do zrobienia. Mówi nam o jałmużnie, o modlitwie i o poście. To nic nowego, nic rewolucyjnego. Było to zalecane przez prawie wszystkie religie przed narodzeniem Pana Jezusa. Jezus jednak nie zniósł tych praktyk. Zalecił je swoim uczniom.

Praktykować jałmużnę to dzielić się tym co posiadamy. Dzielić się oczywiście swoimi pieniędzmi, swoimi zasobami materialnymi. Ale dzielić się również swoim czasem, swoją inteligencją, swoim sercem. Mieć czas, aby pokazać drugiemu, że go kochamy, mieć czas, aby go oddać na służbę drugim....

Konferencja ks. bpa Antoniego Długosza wygłoszona podczas spotkania Apostolstwa Świeckich 6. lutego 2015 roku.

Zaangażowanie we wspólnotę jako świadectwo o chrześcijaństwie

Wiemy wszyscy, że główną intencją modlitwy arcykapłańskiej Jezusa jest prośba o jedność. Chrystus prosi Ojca, „aby byli jedno” – najpierw najbliżsi uczniowie, potem, ci, którzy dzięki ich świadectwu pójdą za Jezusem. ( por. J 17, 1-26). W modlitwie tej Jezus wyraźnie podkreśla, że nie chodzi tu tylko o zwykłą jedność między ludźmi, ale o takie budowanie jedności, które z jeden strony ma swój wzór w jedności Ojca i Syna, a z drugiej strony, jest warunkiem tego, żeby inni uwierzyli. Jedność między uczniami nie jest więc tylko potrzebą wzajemnego zrozumienia i zgody we wspólnocie chrześcijańskiej, ale jest niezbędnym warunkiem wiarygodności chrześcijańskiego świadectwa i skuteczności podejmowanej przez chrześcijan ewangelizacji. Są to dwa podstawowe wyznaczniki naszego budowania jedności, której wyrazem zewnętrznym jest nasze zaangażowanie we wspólnotę. W przypadku osób duchownych chodzi o zaangażowanie we wspólnotę kapłańską i budowanie wspólnot ludzi wierzących w naszej posłudze duszpasterskiej.

Moje wystąpienie chciałby podzielić na dwie części. Najpierw przypomnieć teologiczne podstawy naszego zaangażowanie we wspólnotę – dlaczego jest to ważne z punktu widzenia wiary? W drugiej części chcę podzielić się kilkoma spostrzeżeniami na temat tego, jak te wspólnotę tworzyć, zarówno w obrębie prezbiterium, jak i wspólnoty ludzi świeckich....

List pasterski Episkopatu Polski na Dzień Życia Konsekrowanego

OSOBY KONSEKROWANE ŚWIADKAMI MIŁOSIERDZIA

Drodzy Bracia i Siostry,

Liturgia święta Ofiarowania Pańskiego przypomina nam scenę, w której Maryja i Józef przynieśli do Jerozolimy Dzieciątko Jezus, aby – zgodnie z prawem żydowskim – poświęcić je Bogu. Kiedy Jezus umierał na krzyżu okazało się w pełni, że nie był to jedynie rytuał. Ofiarowując swe życie, objawił światu Boże miłosierdzie.

Bez odniesień do Boga, który jest Miłością Miłosierną i który tej Miłości uczy każdego wierzącego, prawdy Ewangelii nie będą przekazywane i nie napełnią świata radością z tego, że: „[…] nasze oczy ujrzały Twoje zbawienie, któreś przygotował wobec wszystkich narodów” (Łk 2, 30-31).

Ofiarowanie Jezusa w świątyni, które dzisiaj wspominamy, jest pierwszą manifestacją Miłości Miłosiernej i zapowiedzią Jego ofiary, którą złoży za zbawienie świata pod koniec swojego życia.

W tym roku w święto Ofiarowania Pańskiego kończy się ogłoszony przez papieża Franciszka Rok Życia Konsekrowanego. Był to czas wielu wydarzeń organizowanych przez Kościół w Polsce i na świecie. Refleksja i modlitwa dotyczyła całego życia konsekrowanego w jego rozmaitych formach: zakonów i zgromadzeń zakonnych, instytutów świeckich, stowarzyszeń życia apostolskiego, dziewic, wdów konsekrowanych i pustelników. Pragniemy wyrazić wdzięczność wszystkim, którzy zaangażowali się w inicjatywy i wydarzenia Roku Życia Konsekrowanego, służąc swoim doświadczeniem i wiedzą. Dzięki temu mogliśmy spojrzeć z wdzięcznością na dar, jakim jest życie konsekrowane w Kościele i w społeczeństwie oraz głębiej poznać jego blaski i cienie, aby z odnowioną ewangeliczną pasją bez lęku spojrzeć w przyszłość....

List Pasterski Episkopatu Polski na Niedzielę Świętej Rodziny

Drodzy Siostry i Bracia!

Trwając w zadumie nad ubogim żłóbkiem, wpatrujemy się w pogodne twarze Dzieciątka Jezus, Maryi i Józefa. W naszych domach przeżywamy tajemnicę Bożego Narodzenia, która prowadzi każdego człowieka do podstawowego pytania o miłość. Ojciec posyła do nas swojego Syna, aby zaświadczył o miłości i głosił Ewangelię o Bogu bogatym w miłosierdzie.

W obecnym roku przeżywaliśmy jako Kościół XIV Zwyczajny Synod Biskupów, którego temat brzmiał: „Powołanie i misja rodziny w Kościele i świecie współczesnym”. Refleksja synodalna prowadziła do zgłębienia tajemnicy ludzkiej miłości wyrażającej się w małżeństwie i rodzinie. Wdzięczni za to wydarzenie, chcemy iść razem jako wspólnota wierzących i realizować powołanie do świętości, którym Bóg nas obdarzył.

Młodzi ludzie pytani o ideał szczęścia, niezmiennie odpowiadają, że chcieliby zawrzeć małżeństwo i założyć szczęśliwą rodzinę. Niestety, jak możemy to zaobserwować, z różnych powodów część z nich nie spełnia swoich marzeń, uciekając przed odpowiedzialnością. Synod, odnosząc się do tej rzeczywistości, wskazał, że źródłem takich decyzji jest często lęk przed przyszłością, wyrażający się w niechęci do podejmowania stałych zobowiązań. Potrzeba więc świadectwa radosnych i świętych małżeństw, dzięki któremu ludzie młodzi, ale także i małżonkowie przeżywający kryzysy uwierzą w miłość.

Liturgia słowa prowadzi nas dzisiaj do odkrywania rodzinnego szczęścia. Jego źródłem są wzajemne relacje otwarte na obecność Boga i drugiego człowieka. Wspólna modlitwa, posiłek przy jednym stole, rodzinne świętowanie sprawiają, że odkrywamy radość bycia ze sobą i dla siebie. Niestety wielu rodziców ze smutkiem stwierdza, że nie mają czasu ani dla współmałżonka, ani dla swoich dzieci. Brak rozmowy, wspólnego spędzania wolnego czasu często skutkuje nieufnością i załamaniem się relacji rodzinnych. Nie można tworzyć trwałej wspólnoty, jeżeli brakuje zrozumienia i szacunku. Wyrażają się one w uważnym słuchaniu drugiego, w chęci pomocy i podjęciu odpowiedzialności każdego z członków rodziny za powierzone mu obowiązki....