Nie piję, bo kocham. Nie piję, bo chcę dać przykład trzeźwego, odpowiedzialnego życia. Nie piję, bo jestem potrzebny moim bliskim w każdej chwili – czytamy w specjalnym Apelu Zespołu Konferencji Episkopatu Polski ds. Apostolstwa trzeźwości i Osób Uzależnionych na sierpień – miesiąc trzeźwości. Przewodniczący Zespołu bp Tadeusz Bronakowski zachęcił, by Polacy w sierpniu podjęli dobrowolną miesięczną abstynencję.

W związku z przypadającą w tym roku setną rocznicą Bitwy Warszawskiej bp Tadeusz Bronakowski zachęcił by tegoroczny miesiąc trzeźwości przeżywać również w duchu szczególnej wdzięczności za Cud nad Wisłą, dzięki któremu Polska zachowała niepodległość, a jednocześnie uratowała Europę przed bolszewicką bezbożną ideologią. „Pamięć o zwycięzcach z 1920 roku to nasz patriotyczny obowiązek, a także powód do dumy i do gorliwej walki z wadami narodowymi i z tym wszystkim, co osłabia Polskę” – czytamy.

Apostolstwo Trzeźwości i Osób Uzależnionych w myśl tegorocznego hasła – „Szczęśliwe dzieci w trzeźwych rodzinach” – w sposób szczególny przede wszystkim jednak zwraca uwagę na sytuację polskich dzieci w rodzinach z problemem alkoholowym.

Mimo rosnącej świadomości społecznej w Polsce wciąż jedna trzecia kobiet w stanie błogosławionym spożywa alkohol. W apelu przypomniano, że picie alkoholu w czasie ciąży może spowodować poronienie lub cieżkie uszkodzenie mózgu dziecka, powodując nieodwracalne schorzenia. „Każda dawka alkoholu dla nienarodzonego dziecka jest szkodliwa. Zaburzenia związane z Płodowym Zespołem Alkoholowym mają charakter trwały i towarzyszą dziecku do końca życia” – czytamy w Apelu.

Zwrócono uwagę, iż w rodzinach z problemem alkoholowym najbardziej cierpią dzieci, które na skutek pijaństwa rodziców popadają w biedę materialną, w społeczną izolację, w problemy psychiczne, moralne i duchowe. Powstałe w dzieciństwie deficyty mają wpływ na całe dorosłe życie, dlatego bardzo ważną rolę w wychowaniu dzieci i młodzieży pełnią szkoły i środowiska parafialne, które przez tworzenie pozytywnych więzi, ukazywanie konstruktywnych wzorców oraz norm postępowania mogą wpływać nakształtowanie dojrzałej osobowości....

Drodzy Bracia i Siostry w Chrystusie,

Łaska i pokój naszego Boga Ojca i Pana Jezusa Chrystusa niech będą z wami

We wtorek podano do wiadomości, że od 4 lipca br., miejsca kultu religijnego będą mogły ponownie otworzyć się dla modlitwy i nabożeństw. Witamy tę widomość z wielką radością. Od chwili wprowadzania ograniczeń poruszania i kontaktowania się, członkowie wszystkich grup wyznaniowych napotkali ograniczenia w zakresie obchodzenia najważniejszych świąt religijnych. W okresie Wielkanocnym doświadczenia nasze były zupełnie nieporównywalne z tym co dotychczas było nam znane. Teraz w naszych kościołach i z naszymi wiernymi możemy znowu cieszyć się świętowaniem głównych tajemnic naszej wiary w Eucharystii.

Niedawne otwarcie naszych świątyń dla prywatnej modlitwy indywidualnej było ważnym krokiem milowym na drodze do wznowienia wspólnotowych praktyk. W naszych kościołach, które są otwarte, wprowadzano wszystkie środki, konieczne dla zapewnienia, że ryzyko przenoszenia wirusa jest zminimalizowane. Te środki to skuteczne odkażanie rąk, utrzymywanie wskazanej pomiędzy osobami odległości oraz czyszczanie kościoła. Jesteśmy zdeterminowani by ten system higieny i zapobiegania zakażeniom odpowiadał wymogom Rządu i zdrowia publicznego.

Pragniemy podziękować wszystkim w społeczności katolickiej za podtrzymywanie życia wiary tak kreatywnie, nie pomijając także roli domu rodzinnego. Dziękujemy naszym księżom za wierne odprawianie Mszy Świętej dla swoich podopiecznych oraz za innowacyjne rozwiązania, które umożliwiły udział w transmisji na żywo i na inne sposoby. Jesteśmy wdzięczni za opiekę duszpasterską naszych księży dla osób, dla których ograniczenia były szczególnie uciążliwe, a w szczególności dla tych, których dotknęła żałoba. Uznajemy również usługi wolontariuszy, które odegrały istotną rolę we wspieraniu najbardziej potrzebujących. Korzystając z doświadczenia z przebytej drogi oraz wprowadzając w życie uzyskaną wiedzę, musimy obecnie spojrzeć w przyszłość....

Drodzy Rodacy! Szanowni Państwo!
Sto lat temu urodził się Karol Wojtyła - Papież Polak, święty Jan Paweł II. Jesteśmy dumni, że człowiek, który tak dobitnie wpłynął na bieg historii Kościoła i całego świata, był naszym Rodakiem. Karol Wojtyła podjął misję Biskupa Rzymu jako uczestnik polskiej wspólnoty, dziedzic polskiej tradycji - i zawsze to kształtowało to Jego pontyfikat.

Pełna treść listu (PDF)

Umiłowani Siostry i Bracia!

W tym roku świętujemy setną rocznicę urodzin św. Jana Pawła II, który przyszedł na świat 18 maja 1920 roku w Wadowicach. Ten wielki święty wniósł nieoceniony wkład w historię naszego kraju, Europy, świata oraz w historię Kościoła powszechnego. O Karolu Wojtyle powiedziano i napisano już bardzo wiele, dobrze znana jest również jego biografia, która doczekała się licznych ekranizacji. W trudnym dla nas wszystkich czasie – gdy zmagamy się z pandemią koronawirusa i stawiamy pytania o przyszłość naszych rodzin oraz społeczeństwa – warto także zapytać o to, co On dziś miałby nam do powiedzenia? Z jakim przesłaniem zwróciłby się do rodaków w maju 2020 roku?

Jako pierwsze przychodzą nam na myśl słowa, które wypowiedział w homilii rozpoczynającej pontyfikat: „Nie lękajcie się, otwórzcie, otwórzcie na oścież drzwi Chrystusowi. Dla Jego zbawczej władzy otwórzcie granice państw, systemów ekonomicznych i politycznych, szerokie dziedziny kultury, cywilizacji, rozwoju! Nie bójcie się! Chrystus wie, co nosi w swoim wnętrzu człowiek. On jeden to wie!” (22.10.1978). Tak, Chrystus wie, co każdy z nas nosi dziś w sobie, On doskonale zna nasze radości, niepokoje, nadzieje, lęki, tęsknoty. Tylko On ma odpowiedź na pytania, które stawiamy sobie w obecnej chwili.

Święty Jan Paweł II był człowiekiem, w którego życiu niezwykle wyraźnie uwidaczniały się cierpienie i niepewność jutra. Jego droga do świętości wiodła przez szereg trudnych doświadczeń życiowych, jak choćby przedwczesna śmierć ukochanej matki czy okrucieństwa II wojny światowej. On przyjmował te wydarzenia z wiarą w to, że historię człowieka ostatecznie prowadzi Pan Bóg, a śmierć nie jest pragnieniem Stwórcy. Gdyby Papież Polak żył dzisiaj, na pewno dobrze rozumiałby osoby, które przebywają w izolacji i kwarantannie. Modliłby się za chorych, zmarłych oraz ich rodziny. Sam przecież wielokrotnie chorował i cierpiał w warunkach szpitalnego odosobnienia, bez możliwości sprawowania Mszy św. z wiernymi. Jego brat Edmund zmarł w wieku 26 lat, jako młody lekarz, kiedy zaraził się od chorej pacjentki, udzielając jej pomocy medycznej. Na jego płycie nagrobnej wyryto napis: „Swe młode życie oddał w ofierze cierpiącej ludzkości”. By upamiętnić swego starszego brata, nasz święty Papież trzymał na swoim biurku lekarski stetoskop. Święty Jan Paweł II rozumiał i cenił pracę lekarzy, pielęgniarek, ratowników i pracowników medycznych, za których często się modlił i z którymi się spotykał....

Drogie Siostry i Drodzy Bracia w Chrystusie!

”Bo góry mogą ustąpić i pagórki się zachwiać, ale Miłość moja nigdy nie odstąpi od ciebie, mówi Pan”. (Iz 54,10).

Przytoczyłem ten tekst, bo stał się on zawołaniem na początku posługi kapłańskiej śp. Księdza Krzysztofa Chaima, to program na całe życie. I wracam do niego, kiedy patrzę na jego kapłańską posługę w Polskiej Misji Katolickiej w Anglii i Walii.

Stan epidemii oraz mój pobyt w szpitalu nie pozwalają mi być obecnym na pogrzebie śp. Ks. Krzysztofa. Pragnę jednak poprzez słowo i duchową łączność przekazać świadectwo wdzięczności za kapłańską postawę i pasterską troskę jakiej doświadczali powierzonej jego pieczy Polacy w Anglii.

Śmierć bliskiego nam człowieka skłania zawsze do stawiania podstawowych i najważniejszych pytań dotyczących naszego życia i tego co nas z tym człowiekiem łączyło i co ciągle trwa. Oczywiście wolelibyśmy patrzeć na Śp. Krzysztofa naszymi ludzkimi oczami i smutek nas ogarnia, ponieważ odszedł z horyzontu tych oczu. Wszystko wraca w naszej pamięci: Jego sposób przyjmowania ludzi na probostwie, Jego zaangażowanie w różnych dziełach duszpasterskich, jego uśmiech, jego dobroć i jowialność, jego delikatność i stanowczość. Jak bardzo będzie nam go brakować!

Należał do naszego życia. Okresy życia, radosne i smutne, dzielił z nami, i jak wiele siał: słów, ciszy, obecności, modlitwy, uścisku dłoni, rady. W okresie wielkanocnym czytamy w liturgii słowa księgę Dziejów Apostolskich, życie młodego Kościoła, bo Kościół zawsze jest młody. Słowa świętego Pawła tam zawarte tak bardzo odnoszą się do jego życia: „Lecz ja zgoła nie cenię sobie życia, bylebym tylko dokończył biegu i posługiwania, które otrzymałem od Pana Jezusa: bylebym dał świadectwo o Ewangelii łaski Bożej” – Dz 20, 24....