Drodzy Bracia i Siostry,

Jak zawsze w I Niedzielę Adwentu rozpoczynamy nowy rok liturgiczny. Łączy się z nim rozpoczęcie nowego programu duszpasterskiego, którego celem jest odkrycie Osoby Ducha Świętego, otwarcie się na Jego działanie oraz refleksja nad chrześcijańskim świadectwem. Program pod hasłem „Duch, który umacnia miłość” został opracowany na najbliższe dwa lata.

Na początku Adwentu liturgia słowa wzywa nas do wołania o Bożą pomoc powtarzając kilkakrotnie refren psalmu 80: „Odnów nas Boże i daj nam zbawienie”. Tę samą prośbę wyrażamy w aklamacji przed Ewangelią: „Okaż nam Panie łaskę swoją i daj nam swoje zbawienie”. To wołanie Kościoła, który rozpoczyna drogę adwentową uświadamia nam wszystkim, że bez Jego pomocy nie jesteśmy w stanie skutecznie podjąć trudu nawrócenia i życia Ewangelią.

Okres Adwentu to radosne oczekiwanie na przyjście Pana. To oczekiwanie dotyczy podwójnego przyjścia Chrystusa: liturgicznego przeżywania tajemnicy Bożego Narodzenia w Betlejem i sędziego na końcu czasów w chwale. Adwent wzbudza w nas uczucia i nadzieje, które nam towarzyszą każdego dnia, kiedy rozważamy słowo Boże do nas skierowane. Codzienność, w której żyjemy wydaje nam się często trudna i pełna niepokojów o przyszłość. Codzienne informacje docierające do nas poprzez środki masowego przekazu napawają nas bojaźnią o naszą przyszłość.

Czas Adwentu pozwala nam spojrzeć z wielką nadzieją na nasze życie. Coś nowego i pięknego nas oczekuje. Jest nim sam Jezus, który do nas przychodzi. Bóg stale przychodzi do każdego z nas przez swoją zbawczą łaskę. Liturgia Adwentu przypomina nam byśmy tego momentu nie przegapili, a tym bardziej nie zlekceważyli, ale wyszli naprzeciw Boga, który przychodzi. Bo przyjście Pana jest zaskakujące.

Na progu Adwentu i na początku roku kościelnego odczytujemy z Ewangelii słowa Jezusa skierowane do swoich uczniów: „Uważajcie i czuwajcie, bo nie wiecie, kiedy czas ten nadejdzie”. Niezależnie, kiedy Pan przychodzi: z wieczora czy o północy, czy o pianiu kogutów czy rankiem – nasze serce ma być gotowe, otwarte i czyste, by posiąść królestwo niebieskie....

“Kiedy mówimy o integralnym ludzkim rozwoju warto zwrócić uwagę na zjawisko emigracji. Zjawisko to wywiera wrażenie ze względu na tak wiele objętych nim osób, z powodu niesionych przez nie problemów społecznych, ekonomicznych, politycznych, kulturowych i religijnych, ze względu na dramatyczne wyzwania jakie stawia przed społecznościami poszczególnych krajów i przed wspólnotą międzynarodową (...) Wszyscy dostrzegamy ciężar cierpienia, przykrości i aspiracji towarzyszący ruchom migracyjnym. Jak wiemy zjawisko to ma złożony charakter, pozostaje jednak pewne, że pracownicy zagraniczni pomimo trudności związanych ze swą integracją, wnoszą znaczący wkład w rozwój gospodarczy goszczącego ich kraju dzięki swej pracy, a także w rozwój kraju pochodzenia dzięki przekazom finansowym. Pracowników tych nie można uważać za towar albo zwykłą siłę roboczą. Nie powinni być traktowani jako inny czynnik produkcji. Każdy emigrant jest osobą ludzką, która jako taka, posiada niezbywalne prawa fundamentalne, które powinni szanować wszyscy i w każdej sytuacji”. (Benedykt XVI „Caritas in veritate” nr 62)

Polscy emigranci powinni być otoczeni duszpasterską troską przez odpowiednio przygotowanych duszpasterzy. Najistotniejszą płaszczyzną działań pastoralnych powinna być płaszczyzna wiary, w której wyraża się natura i misja Kościoła. Płaszczyzna historii i kultury powinna być włączona w duszpasterstwo emigracyjne, o ile buduje wiarę i pobożność. Wiara polskich emigrantów tradycyjnie związana jest z miłością do ojczyzny, z patriotyzmem, troską o polską rodzinę, systemem wartości i tradycji chrześcijańskich, których wyrazem jest słynna triada: „Bóg, Honor, Ojczyzna” oraz religijny hymn emigracji: „Boże coś Polskę przez tak liczne wieki”. Warto przypomnieć słynne już słowa i myśl o emigracji Papieża „Emigranta – z dalekiego kraju”, wypowiedziane podczas jego pielgrzymki do Anglii w 1982 roku w Liverpoolu: „Emigracja spełni swe posłannictwo im bardziej będzie etyczna, im bardziej Chrystus będzie ośrodkiem pracy duszpasterskiej”....

W pierwszą niedzielę Adwentu rozpocznie się nowy Program duszpasterski dla Kościoła katolickiego w Polsce pod hasłem „Duch, który umacnia miłość”. Po czteroletnim cyklu poświęconym tematyce chrzcielnej w następnych dwóch latach będzie rozwijana tematyka kolejnego sakramentu chrześcijańskiego wtajemniczenia, jakim jest bierzmowanie.

Celem programu będzię zwrócenie uwagi na wysiłki podejmowane w parafii, zarówno przed, jak i po przyjęciu sakramentu bierzmowania. Program duszpasterski wyznacza ogólną wizję, perspektywę i kierunek działań pastoralnych. Tematyka Programu duszpasterskiego nie dotyczy wyłącznie ludzi młodych, przygotowywanych w parafiach do przyjęcia sakramentu bierzmowania. Jego adresatami są wszyscy ochrzczeni: zarówno ci, którzy już byli bierzmowani, jak również ci, którzy ten sakrament dopiero otrzymają. W tym kontekście zauważamy znaczącą szansę duszpasterską, polegającą na towarzyszeniu wiernym w odkrywaniu darów Ducha Świętego, które zostały im wprawdzie udzielone, jednak bardzo często pozostają niezauważone lub niewykorzystane. Ten fakt uświadamia nam coraz bardziej potrzebę troski o otrzymane łaski, jak również potrzebę umiejętnego kształtowania życia na Jego miarę. Wierni powinni więc otrzymać możliwość włączenia się w formację duchową, która umożliwi im odkrycie działania Ducha Świętego w ich życiu.

Wspomnianym już etapom realizacji Programu duszpasterskiego będą towarzyszyły konkretne zadania.

Rok 1 – Odkrywanie Osoby i darów Ducha Świętego

Zasadniczym zadaniem pierwszego roku realizacji Programu duszpasterskiego będzie odkrywanie Osoby Ducha Świętego oraz Jego darów. Nasza uwaga zostanie skierowana również na skutki bierzmowania, z uwzględnieniem ich zastosowania w procesie dochodzenia do szeroko rozumianej dojrzałości chrześcijańskiej, jak również na potrzebę budowania i wspierania środowiska wzrostu wiary. Wśród zadań tego etapu na szczególną uwagę zasługuje troska o odnowienie w sobie Bożego synostwa, odkrywanie własnej tożsamości chrześcijańskiej, zrozumienie wagi osobistego wyboru Chrystusa, ściślejsze zjednoczenia z Nim oraz odkrywanie parafii jako wspólnoty rozwoju i dojrzewania wiary....

Z żalem informujemy, że 9 września zmarł ks. Bogdan Wera. Święcenia kapłańskie otrzymał 17 maja 1981 roku w Katedrze w Pelplinie. Najpierw pracował w diecezji chełmińskiej. Potem wyjechał do Stanów Zjednoczonych, gdzie pracował w 3 parafiach w diecezji Kalamazoo. Pracę w strukturach Polskiej Misji Katolickiej w Anglii i Walii rozpoczął w 2007 roku jako asysten na Devonii. Od 28 września 2008 roku pełnił funkcję proboszcza Lokalnej Polskiej Misji Katolickiej w Cardiff i okolicy. Był równocześnie proboszczem walijskiej parafii St. Patrick’s w Grangetown w Cardiff.

Na początku września poczuł się źle i został hospitalizowany. W piątek, 8 września 2017 roku, na własną prośbę wyszedł ze szpitala. Chciał przygotować wszystkie księgi i dokumentację parafialną dla swojego następcy i chciał wdrożyć w obowiązki proboszczowskie ks. Michała Oszczudłowskiego. Sam wkrótce miał podjąć nowe obowiązki w lokalnej Polskiej Misji Katolickiej w Stoke-on-Trent. Nie zdążył. Zmarł w sobotę 9 września 2017 roku w swoim pokoju w Cardiff. Termin pogrzebu nie jest jeszcze znany. Wieczny odpoczynek racz mu dać, Panie...